57. Nieoczekiwany ratunek

Albus wciągnął głośno powietrze, gdy spomiędzy drzew wyszedł centaur. Pół człowiek, pół koń trzymał w ręce kuszę i celował nią prosto w serce młodego Pottera. Nagle jednak zmarszczył brwi i opuścił broń.

- Możecie się zbliżyć. To jeszcze źrebię - powiedział.

Zza drzew wyszły jeszcze trzy centaury. Wszystkie gapiły się na Albusa.

- Co uczeń Hogwartu robi tak daleko od swojej szkoły? - zapytał jasnowłosy centaur o przenikliwych oczach.

- Nie widzisz, Castorianie? - odpowiedział mu drugi, rudowłosy. - Jest związany. Ktoś przyprowadził go do Lasu i zostawił na pewną śmierć.

- Hmm... Czy zamiast rozmawiać o mojej pewnej śmierci, mógłby mi któryś z was rozwiązać ręce? - Al poczuł się lekko zirytowany. - Byłbym naprawdę wdzięczny.

- Jesteś synem Harry'ego Pottera, czyż nie? - zapytał centaur o dumnej twarzy, który jako pierwszy wyszedł spomiędzy drzew.

- Tak - przyznał się chłopak.

- Czyżby naszym przeznaczeniem było pomagać wszystkim pokoleniom Potterów, które pojawią się w Hogwarcie? - mruknął rudowłosy.

- Kto wie, czego chcą gwiazdy, Ronanie - powiedział Castorian, zbliżając się do Ala i rozcinając sznur, którym był przywiązany.

- Dzięki - mruknął Al, rozmasowując nadgarstki.

- Wracaj do swojej szkoły, chłopcze - polecił mu Ronan. - Las nie jest bezpiecznym miejscem dla uczniów, a już zwłaszcza dla potomków Harry'ego Pottera.

- Chętnie - odparł na to Albus. - Możecie mi tylko wskazać kierunek?

- Odprowadzimy się do ścieżki - zadecydował czarnowłosy dumny centaur. - Nie chcemy żeby ludzie krążyli po drogach, które nie są dla nich przeznaczone.

- Chwileczkę! - Do otępiałego mózgu Albusa dotarło, że niemal całkiem zapomniał o Rosie i Maggie. - Myślę, że w Lesie mogą też być moje przyjaciółki. Wyszliśmy z zamku we troje... Ktoś nas zaatakował...

- Ludzkie potyczki nie są naszym problemem, młody Potterze - odpowiedział mu wrogo czarnowłosy.

- Magorianie - odezwał się Castorian. - Jeśli w Lesie są inne źrebięta, naszą powinnością jest...

- Nie - uciął Magorian. - Nie jesteśmy nic dłużni temu gatunkowi.

- Czyżby? Przypomnieć ci Wielką Bitwę?

- Która została rozpętana przez ludzi. - Magorian wyglądał na rozzłoszczonego. - Drugi raz nie damy się wciągnąć w ich wojny. Mamy dość własnych problemów. Idziemy.

Odwrócił się. Milczący centaur poszedł razem z nim, ale Castorian i Ronan pozostali z Albusem. Chłopak spoglądał na nich z niepewną miną, nie wiedząc czego właściwie ma się spodziewać.

- Odnajdziemy twoje przyjaciółki - obiecał mu Castorian. - Ty powinieneś wracać do szkoły. Jesteś ranny.

- Nie... - chciał zaprotestować, ale wtedy jego głowę przeszyła gwałtowna fala bólu i skrzywił się.

- Tylko byś nas spowalniał - oznajmił sucho Ronan. - Zaprowadzimy cię do ścieżki, a potem wyruszymy na poszukiwania.

Albus zrozumiał, że nie ma sensu protestować. Zacisnął mocno palce na różdżce i niechętnie poszedł za centaurami.

***

- Drętwota! - wrzasnęła Maggie, posyłając czerwony promień w stronę ogromnej akromantuli.

Zaklęcie zatrzymało pająka dosłownie na chwilę. Przypomniało się jej, jak poprzednim razem udało jej się pokonać go tylko dlatego, że rzucała zaklęcia wspólnie z Jimem. Sama nie da sobie rady.

- Drętwota! Drętwota! - krzyczała, śląc zaklęcia raz za razem.

Została otoczona. Dwa pająki odcinały jej drogę ucieczki, a jeden przypierał ją do drzewa. Maggie nie miała najmniejszych szans, by wyjść z tego cało. Zamknęła oczy, gotowa na śmierć, gdy nagle usłyszała tętent kopyt i spomiędzy drzew wypadły dwa centaury. Jeden wystrzelił bełt z kuszy, trafiając atakującego ją pająka prosto w oko. Akromantula wrzasnęła głośno i upadła na ziemię, podkulając nogi pod siebie. Dwa pozostałe pająki zasyczały gniewnie.

- Wskakuj! - zawołał jasnowłosy centaur, wyciągając rękę do Maggie.

Dziewczyna nie zawahała się. Pozwoliła wciągnąć się na grzbiet centaura, a potem pogalopowali między drzewami. Zatrzymali się dopiero, kiedy klekot pająków całkowicie ucichł.

- Magorian będzie wściekły - poinformował jasnowłosego centaura drugi, rudowłosy. - Nie jesteśmy końmi. Nie przewozimy ludzi na grzbietach. Chcesz skończyć jak Firenzo?

- Nie możemy pozwalać, by krew niewinnych przelewała się tuż pod naszym nosem, Ronanie - odpowiedział mu na to centaur. - Poza tym, czyż nie czujesz? Dziewczyna jest szczególna.

- Jest wielu szczególnych ludzi, Castorianie. Dziewczyna nie jest wyjątkiem.

Mimo to, Ronan przyglądał się Maggie z miną, jakby wiedział coś, o czym ona nie ma najmniejszego pojęcia. Nie spodobało się jej to.

- Na końcu ścieżki czeka na ciebie twój przyjaciel - powiedział cicho Castorian. - Powinnaś do niego dołączyć. Tymczasem poszukamy ostatniej z waszej trójki...

Niemal w tym samym momencie rozległ się szelest i na ścieżkę wypadła Rosie. Centaury jednocześnie wycelowały w nią kusze, co skwitowała głośnym okrzykiem. Jej oczy rozszerzyły się w ciemności, gdy dostrzegła Maggie siedzącą na grzbiecie jednego z nich.

- Mags?! - pisnęła.

- Rose! - Maggie zeskoczyła na ziemię i dopadła do przyjaciółki. - Nic ci nie jest?!

- Nie, a tobie? I co z Alem? Nadal jest w Lesie? Musimy go znaleźć!

- Zaprowadzimy was do niego - powiedział Castorian. - Pospieszcie się. Las nie jest bezpiecznym miejscem. Szczególnie dla was.

Maggie widziała, że Rosie ciśnie się na usta mnóstwo pytań, ale nie zadała żadnego.

- Porozmawiamy potem - szepnęła. - Najpierw musimy dostać się do zamku i nie dostać przy okazji szlabanu.