67. Testowanie eliksiru prawdy

- Ile jeszcze?

Maggie przyglądała się jak Albus dorzuca składniki do kociołka, w którym bulgotał przezroczysty wywar. Na czole chłopaka perlił się pot i co jakiś czas ocierał twarz rękawem szaty. Zielone oczy były skupione i Maggie westchnęła cicho, doskonale wiedząc, że gdy Al znajduje się w takim stanie, prędko nie uzyska odpowiedzi. Usiadła więc na kanapie obok Rosie, która czytała podręcznik do eliksirów i wyjęła różdżkę. Szepnęła cicho Expecto Patronum, a potem patrzyła jak srebrna czapla krąży po Pokoju Życzeń. Rosie tylko odprowadziła ją spojrzeniem.

- No co? - speszyła się Maggie. - Po prostu sprawdzam, czy nadal potrafię ją wyczarować.

- Mhm - mruknęła tylko Weasleyówna.

- Gotowe! - zawołał Al, przyciągając uwagę przyjaciółek. - Wszystkie składniki zostały dodane. Teraz musimy poczekać tydzień aż eliksir zyska swoją moc.

Chłopak opadł na podłogę, wyraźnie zmęczony. Maggie i Rosie szybko podbiegły do kociołka, przyglądając się wywarowi.

- Nie wierzę, że to zrobiliśmy - szepnęła Rosie.

- Jesteś pewien, że zadziała? - zaniepokoiła się Maggie.

- Chcesz żebyśmy go najpierw przetestowali? - spytał, wspierając się na łokciach i patrząc na nią z pytaniem.

- Chyba powinniśmy - mruknęła. - Tak dla pewności.

- Na kim chcesz go wypróbować? - zapytał, przechylając głowę.

Dziewczyna skrzywiła się nieznacznie, a potem westchnęła i pokręciła głową. Rosie uśmiechnęła się domyślnie.

- Mały odwet za walentynki? - zakpiła.

- Pomyślałam o nich tylko przez chwilkę! - zastrzegła zaraz Maggie. - Nie zamierzam nikogo szprycować eliksirem bez jego zgody.

- Uhm - odkaszlnął Al, spoglądając na nią z wyraźną ironią.

- Lance to wyjątek - burknęła. - Poza tym... Mamy powód.

- I poszerzoną listę pytań - westchnęła Rosie. - Możemy eliksir przetestować na mnie - powiedziała w końcu.

- Wybacz, Rosie, ale to nie jest dobry pomysł - uśmiechnął się do niej Al. - Jesteś najbardziej szczerą osobą jaką znamy. Nie trzeba cię nakłaniać do powiedzenia prawdy żadnym eliksirem. Ja mogę...

- Nie - przerwała mu Maggie. - To był mój pomysł, więc ja powinnam go spróbować.

- Jesteś pewna? - zapytała jeszcze Rosie, po raz ostatni nachylając się nad kociołkiem.

- Nie, ale ktoś powinien to przetestować, a ja świetnie się do tego nadaję - odparła.

- Więc za tydzień - szepnął Al.

- Za tydzień - odszepnęła.

***

Kiedy Maggie i Rosie szły do Pokoju Życzeń równy tydzień później, obie wyglądały na nieco zaniepokojone. Zwłaszcza Maggie była zdenerwowana. Nerwowo bawiła się zawieszoną na szyi czaplą, którą dostała od Jima i z każdym krokiem zaciskała coraz mocniej usta. Gdy dotarły przed drzwi do Pokoju, Maggie nagle złapała Rosie za rękę.

- Rose, ja... - zaczęła i urwała gwałtownie.

- Wszystko w porządku? - zmartwiła się Rosie.

- Po prostu... - Maggie wyraźnie walczyła ze sobą by coś powiedzieć. - Nie pytajcie mnie o nic co ma związek z Jamesem, jasne? - wypaliła wreszcie, na co Rosie otworzyła usta ze zdumienia.

- Mags, czy ty... - zaczęła.

- Rosie, pytaj o wszystko co chcesz, tylko nie o to. Proszę. - Maggie wyglądała na zdesperowaną.

- Jasne - szepnęła jej przyjaciółka, a potem położyła dłoń na ramieniu blondynki. - Chcesz o tym pogadać? Potem?

Maggie zagryzła mocno dolną wargę i potrząsnęła głową. Nie chciała nawet o tym myśleć, a co dopiero rozmawiać. Dzień po podjęciu decyzji o przetestowaniu na sobie veritaserum, uświadomiła sobie w jakie bagno się wpakowała. Było wiele spraw, które odpychała do siebie i do perfekcji opanowała udawanie, że nie istnieją. Veritaserum wyciągnie z niej prawdę. Nawet taką, do której nie chce się przyznać sama przed sobą. A sprawa z Jimem należała właśnie do takich spraw.

Szybko otrząsnęła się z myśli i spojrzała błagalnie na najlepszą przyjaciółkę.

- Zadawaj mi pytania, ale unikaj tego jednego tematu, dobrze? - poprosiła po raz ostatni, a potem zamknęła oczy i skupiła się na wyobrażeniu miejsca w Pokoju Życzeń.

Rosie nic nie odpowiedziała. Tak naprawdę nie potrzebowała już veritaserum, by wiedzieć, przed czym tak panicznie ucieka jej przyjaciółka. Zmartwiła się nieco, nie wiedząc, w jaki sposób wyprostować tę sytuację.

- Nareszcie jesteście - ucieszył się Al, który już od godziny siedział w Pokoju i wykańczał wywar. - Wygląda dokładnie tak jak powinien. Jestem przekonany, że działa, ale jeśli nadal chcemy go przetestować...

- Daj go po prostu - westchnęła Maggie, sięgając po chochlę.

- Zwariowałaś?! - Albus wyrwał jej łyżkę z ręki. - Wystarczy mała kropelka! Jeśli wypijesz całą łyżkę, będziesz gadała prawdę co najmniej do poniedziałku.

- Spokojnie, Mags - szepnęła Rosie, ściskając ramię przyjaciółki. - Nie musisz tego robić.

- Tylko tak zyskamy pewność, nie? - westchnęła dziewczyna i upiła maleńki łyczek płynu.

Natychmiast poczuła jak jej umysł się rozjaśnia. Wszystko stało się nagle wyraźniejsze: kolory były bardziej intensywne, a kształty ostrzejsze. Miała też wrażenie, że wszystko w niej jakby zwolniło i się uspokoiło. Dawno nie była tak zrelaksowana.

- Jak się czujesz? - zapytał niespokojnie Al.

Maggie poczuła palącą potrzebę podzielenia się z nim swoimi odczuciami.

- W porządku - odpowiedziała. - Świat jest taki kolorowy i ostry. Wszystko wydaje się być intensywniejsze.

- Jesteś pewien, że to dobry eliksir? - zaniepokoiła się Rosie, która czytała w podręczniku, jakie powinny być efekty veritaserum.

- Możliwe, że jest dość mocny - mruknął Al. - Kropelka by wystarczyła, a Maggie łyknęła na tej łyżeczce przynajmniej pięć.

- I co to dla niej oznacza?

- Jakieś pięć godzin super-szczerych odpowiedzi - stwierdził. - Ale obym się mylił.

Rosie jęknęła. Posadziła przyjaciółkę na kanapie, a potem sama usiadła na podłodze na przeciwko niej. Albus przysiadł obok, obserwując uważnie zachowanie blondynki.

- O co ją zapytamy? - Chłopak zwrócił się do kuzynki.

- Wiem o co mam nie pytać... - wymamrotała, na co uniósł brew. - Dobra. Na początek coś prostego. Którego zdrobnienia swojego imienia nie lubisz?

- Nie znoszę kiedy James nazywa mnie Donovan - odpowiedziała od razu. - Ale nie mam nic przeciwko, gdy nazywa mnie inaczej.

Zielone oczy Ala zaświeciły się z rozbawienia, a Rosie zamknęła oczy. Maggie nie widziała najmniejszego problemu w tym, co powiedziała.

- Rose... - zaczął powoli, uśmiechając się szeroko. - Dlaczego na pytanie o zdrobnienie imienia zaczęła mówić o przezwiskach, które nadał jej Jim?

- Bo to James w kółko mnie jakoś przezywa - odpowiedziała zaraz Maggie, nie pozwalając Rosie dojść do słowa. - Donovan. Kiedyś na treningu nazwał mnie "Blondi", więc zrzuciłam go z miotły. I raz nawet...

- Okey, dziękujemy! - przerwała jej Rosie. - Eliksir działa. Definitywnie. Mamy może antidotum?

- Teraz? Kiedy zrobiło się tak ciekawie? - chichotał Albus. - Nie miałem bladego pojęcia, że Mags tyle myśli o moim bracie.

- Al! - syknęła Rosie. - Nie wykorzystuj sytuacji!

- Sama przyznaj. Nie jesteś nawet troszeczkę ciekawa? Tak tyci-tyci? - Al zetknął ze sobą kciuk i palec wskazujący.

- To jest po prostu niewłaściwe. Maggie nie kontroluje swoich odpowiedzi.

Westchnął ciężko, ale skinął głową na znak zgody.

- Nie mam antidotum, więc musimy po prostu poczekać aż veritaserum samo przestanie działać - powiedział, zerkając na zegarek. - Zostały nam jeszcze dokładnie cztery godziny i czterdzieści siedem minut.

- No świetnie... - westchnęła, zamykając oczy.
Zapowiadał się baaardzo długi dzień.