7. Nie ma co płakać nad rozlanym wywarem

Kiedy Maggie zdecydowała się pomóc Jamesowi i reszcie przy rzucaniu Zaklęcia Proteusza na monety, nie brała pod uwagę nawału zajęć, jakim zostaną zasypani zaraz po świętach. Fred i Jim musieli przygotowywać się do sumów, a ona, Al i Rosie mieli na głowie stertę prac domowych do odrobienia. Zupełnie jakby nauczyciele domyślali się, że młodzi będą planowali coś sprzecznego z regulaminem i za pomocą nauki próbowali ich przed tym powstrzymać.

- Al, powiedz mi, w jakiej kolejności mają być użyte składniki do eliksiru powodującego chaos w głowie? - zapytała z jękiem Maggie, wertując notatki z ostatniej lekcji u profesora Zabiniego.

Albus poderwał głowę, rozglądając się uważnie po pokoju wspólnym i wypatrując Rosie. Gdy nigdzie jej nie zobaczył, podsunął przyjaciółce pergamin ze swoim wypracowaniem. Jego kuzynka nie pochwalała ich metody nauczania, dlatego zazwyczaj po kryjomu odpisywali od siebie prace domowe.

- Dzięki - westchnęła dziewczyna, zabierając się za czytanie.

- Odwdzięczysz się transmutacją - mruknął, kartkując Natychmiastową transmutację. - W naszej rodzinie tyle mówiło się o animagach, a dla mnie nadal jest to mętne.

Wtem dziura za portretem otworzyła się i do pokoju wspólnego wszedł James. Widząc brata i Maggie szybko do nich podszedł. Zajął miejsce na kanapie obok dziewczyny i zajrzał jej przez ramię, by zobaczyć czego się uczy.

- Rozumiem, że jesteś zajęta - powiedział niewinnym tonem.

- A ty nie? - prychnęła, wskazując ruchem głowy Molly i dwie inne dziewczyny z jego roku, które ślęczały nad mapami nieba.

James na moment spochmurniał, ale zaraz wyszczerzył zęby w charakterystycznym dla niego uśmiechu.

- Skoro się uczysz, to trudno - oznajmił, podnosząc się. - Louis i Fred już czekają... Dziś pierwsze podejście.

- Dziś? - Albus uniósł głowę znad swojego eseju.

Maggie zrozpaczonym wzrokiem obrzuciła stos czekających na nią prac domowych, a potem zegar wybijający ósmą wieczorem. Wiedziała, że jeśli teraz zostawi to wszystko, będzie musiała siedzieć nad zadaniami do późna. Ale z drugiej strony bardzo chciała pomóc przy wytwarzaniu fałszywych galeonów...

- Idę - zadecydowała, odkładając na bok pióro i pergamin. - Ale pomożesz mi potem z pracami domowymi, James - zażądała, celując w niego palcem.

- Przecież nie ciągnę cię na siłę - prychnął, rzucając jej złośliwe spojrzenie.

- Lepiej żeby nie zauważyli was na korytarzu - powiedział tylko Albus, powracając do czytania rozdziału o animagach.

- Racja - zakpił Jim, idąc do dziury za portretem Grubej Damy. - Komuś tu nie wolno przebywać o tej porze na korytarzu.

- Och, przymknij się - warknęła. James zaczął jej naprawdę działać na nerwy w tym roku. - Gdzie idziemy?

- Zobaczysz - wymamrotał, wychodząc na korytarz.

Odszedł kilka kroków od portretu Grubej Damy i rozejrzał się uważnie na boki, sprawdzając, czy nikogo nie ma w pobliżu, a gdy zyskał taką pewność, wyciągnął coś z kieszeni szaty. Maggie z niekłamanym zdumieniem wpatrywała się w stary i bardzo zniszczony kawałek pergaminu, który chłopak trzymał w ręce niczym najcenniejszy skarb.

- To, co teraz ci pokażę, to największe dzieło rodu Potterów - oznajmił podekscytowanym szeptem. - Patrz uważnie... - Wyciągnął różdżkę i dotknął nią kartki. -  Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego.

Ku największemu zdumieniu Maggie, pergamin zaczął wypełniać się zawijasami, które już po chwili ułożyły się w...

- To mapa Hogwartu - z dumą oświadczył James.

Maggie tylko popatrzyła na niego oszołomionym wzrokiem.

- Skąd to masz? - zapytała.

- To bardzo długa historia - odparł, lustrując wzrokiem Mapę Huncwotów. - W skrócie: buchnąłem ją z biurka ojca razem z fałszywymi galeonami.

- Ona pokazuje... - zapiszczała, gdy dostrzegła poruszającą się szybko kropkę z napisem "Irytek".

- Tak, tak... - przerwał jej. - Chodźmy lepiej, zanim wpadniemy na Tyke'a, albo kogoś innego. Tobie naprawdę nie wolno przebywać o tej porze na korytarzu, a o mnie nauczyciele nie mają najlepszego mniemania.

Bardzo szybko ruszyli opustoszałym korytarzem. Na każdym zakręcie James przystawał i sprawdzał, czy nikogo nie ma na horyzoncie i dopiero wtedy ruszał dalej. W ten sposób dotarli na trzecie piętro, do jednej z nieużywanych sal lekcyjnych, gdzie czekali już Fred i Louis. Widząc, co takiego trzyma James, obaj otworzyli szeroko oczy.

- Pokazałeś Donovan Mapę Huncwotów? - Fred wydawał się być tym ciut oburzony.

- A jak inaczej miałem ją tu przyprowadzić i nie trafić przy okazji na Tyke'a? - warknął Jim, mrucząc do mapy Koniec psot.

- No to po co ją zabierałeś? Mówiłem ci, że poradzimy sobie sami...

Maggie domyśliła się, że Fred nie jet specjalnie zadowolony, że do ich bandy tymczasowo dołączyła dziewczyna. Obrzuciła go więc pogardliwym spojrzeniem i powiedziała:

- Skoro tak ci nie pasuje moja obecność, Weasley, to chętnie sobie pójdę. Bardzo jestem ciekawa, jak sobie wtedy poradzisz z rzucaniem tego zaklęcia. Bo - w przeciwieństwie do ciebie - potrafię  już przemienić swojego żółwia w czajnik, a twój podobno nadal próbuje uciec, gdy chcesz nalać do niego wody... A niby jesteś w piątej klasie...

Louis parsknął śmiechem, tak samo jak James, za to Fred zmarszczył brwi. Jednak po chwili rozpogodził się.

- Zdałaś test - oznajmił. - Masz temperament, Donovan - dodał, rzucając znaczące spojrzenie w stronę Jamesa, który udał, że tego nie dostrzega. - Możesz zostać.

- Świetnie - parsknęła. - Bierzemy się do roboty, czy nie?

Podeszła do najbliższej ławki, gdzie znajdowała się sterta guzików. Spojrzała na nie z pytającą miną.

- Najpierw musimy transmutować guziki w monety - powiedział raźno James. - Nie chcemy przecież korzystać z prawdziwych galeonów.

- Nie wszystkich na to stać - zakpił Louis.

- A nie lepiej rzucić zaklęcie powielające? - zasugerowała. - To chyba łatwiejsze.

- A znasz je? - zapytał ją już poważnym tonem Lou.

- Znam - potwierdziła. - Nie zapominajcie, że wychowywałam się w czarodziejskim sierocińcu. Może i nie było tam zbyt wiele dzieci, ale od starszych trochę się nauczyłam. - Zakasała rękawy szaty i wyciągnęła różdżkę. - Dajcie monetę.

Louis wyciągnął tę, która należała do niego i podał ją Maggie. Dziewczyna położyła ją na stole, przypominając sobie to, co mówili jej starsi uczniowie, a potem wycelowała w nią różdżkę i wyszeptała:

- Geminio.

Moneta zadrżała, po czym z jej środka wyskoczyła druga, identyczna. Kręciła się przez chwilę po blacie, a gdy znieruchomiała, Louis uniósł ją do twarzy.

- No, no... - wykrztusił.

- Hej, a może powieliłaś też zaklęcie Proteusza! - zawołał nagle Fred.

James chyba pomyślał o tym samym, bo już wyciągał z kieszeni swojego fałszywego galeona i ustawiał na nim cyferki. Maggie zauważyła, że moneta Louisa, która nadal leżała na stole, odrobinę się zmieniła, jednak ta, którą blondyn trzymał w dłoni, pozostała taka, jak przed chwilą.

- Dobra, to dziś zajmijmy się powielaniem, a jutro przejdźmy do Proteusza - zaproponował James. - Mags, wytłumacz nam jak rzucić to zaklęcie i zabieramy się do roboty.

Dziewczyna chętnie zabrała się za tłumaczenie, a chwilę później cała czwórka rozmnażała monety. Maggie zdziwiło, że tak szybko załapali, o co w tym chodzi. W końcu ona potrzebowała pół roku, żeby się tego nauczyć. Zrozumiała jednak, że pod przykrywkami rozrabiaków kryją się naprawdę bystre umysły i odrobinę jej to zaimponowało. No, ale mając przecież takich rodziców...

Skończyli dopiero, gdy wybiła godzina jedenasta. Parokrotnie bowiem musieli przerwać czary, gdy słyszeli kroki nauczycieli patrolujących korytarze, lub podśpiewywania Irytka.

- Czas na nas - mruknął James, sięgając po Mapę Huncwotów. - Louis, skorzystaj z tajnego przejścia na drugim piętrze. Ominiesz wtedy Tyke'a - poradził przyjacielowi.

- Spokojna twoja rozczochrana - zakpił, wymykając się z klasy.

- Dobra jest, idziemy - szepnął Fred, zgarniając monety do kieszeni.

Po cichu wyszli na korytarz i zamknęli za sobą drzwi od klasy. James uważnie przyglądał się mapie, prowadząc ich przez uśpioną szkołę, i korzystając przy tym ze skrótów, o których istnieniu Maggie nie miała najmniejszego pojęcia. Kiedy jednak byli już naprawdę blisko swojej wieży, James zaklął pod nosem.

- Tyke z jednej i Irytek z drugiej strony korytarza - szepnął. - Mamy dosłownie minutę, zanim nas zobaczą...

- Tajny korytarz na piąte piętro - syknął Fred, wskazując gobelin za ich plecami.

Błyskawicznie zniknął za nim, a James pociągnął przerażoną Maggie za rękę i podążył za przyjacielem. Fred już zniknął w ciemności. Jim, mamrocząc pod nosem, oświetlał Mapę Huncwotów i patrzył, jak kropka z imieniem przyjaciela wychodzi na korytarz na piątym piętrze i tam się zatrzymuje, najwyraźniej na nich czekając.

- Cholera - zaklął, gdy kropka z napisem "Tyke" ruszyła w stronę przejścia, w którym się znajdowali. Zupełnie jakby woźny wiedział, że kogoś śledzi. - Gazu! - syknął do Donovan, mknąc korytarzem w dół.

Maggie nie znała jednak tego korytarza tak dobrze jak on, dlatego w pewnym momencie wyrżnęła głową w niskie sklepienie z takim impetem, że zobaczyła wszystkie gwiazdy i ciężko usiadła na ziemi. Dokładnie w tym samym momencie gobelin za ich plecami rozchylił się i do tunelu zajrzała oświetlona przez lampę głowa woźnego. James błyskawicznie starł mapę i schował ją do kieszeni, patrząc prosto w rozradowane oczy Tyke'a. Miał cichą nadzieję, że Fred nie pojawi się zaraz w tunelu, żeby zobaczyć co z nimi.

- Pan Potter... - Głos woźnego ociekał jadem. - Chyba zarobił pan kolejny szlaban...